Ішоў я неяк берагам Ашмянкі-рэчкі вечарам,
Сустрэў дзяўчыну светлую – ідзе,смяецца з нечага,
Ідзе,смяецца з нечага,уся такая ладная,
Вясёлая,прыгожая бяляначка прывабная.
- Дзяўчыначка-бяляначка,
З усмешкай,як маланачка,
Дзяўчыначка-бяляначка,
Адкуль ідзеш,святляначка?
-Іду,гуляю беражкам,- яна сказала ветліва.
А я ў адказ: -Паверыш мне?Цябе здалёк прыкмеціў я.
Такая ты прыгожая,дзяўчыначка-бяляначка,
А як завешся,дзеванька,скажы імя,святляначка!
- Дзяўчыначка-бяляначка,
З усмешкай,як маланачка,
Дзяўчыначка-бяляначка,
Скажы імя,святляначка!
-Назваў мяне святляначкай ты толькі што,хлапчыначка,
А ў мамы я – Святланачка,ашмянская дзяўчыначка.
З Ашмянаў ды за рэчаньку іду дамоў,дахатачкі,
На Францішканскай вуліцы жыву там з мамкай,з татачкам.
- Дзяўчыначка-бяляначка,
Пайшлі са мной,Святланачка,
Дзяўчыначка-бяляначка,
Ты стань маёй каханачкай!
І мы пайшлі з бяляначкай,услед за даляглядамі.
Знайшлі любоў высокую,пачуцце безагляднае.
З тае пары са Светачкай ідзём адной сцяжынаю,-
Навекі паланёны я любімаю дзяўчынаю.
- Дзяўчыначка-бяляначка,
Любімая Святланачка,
Святланачка-ашмяначка –
На ўсё жыццё каханачка!