Так цяжка на душы бывае,
Не ведаеш і ад чаго,
Калі сумота наплывае і,
Не чакаючы таго,
Зноў надыходзяць успаміны.
Яны кранаюць сэрца болем,
Пранізваюць усё нутро,
І чым далей, тым болей,
Усе збіраюцца ў адно -
У цэлае спляценне думак.
І разважаеш над жыццём ты потым,
Тым, што пражыў і што жывеш,
Як быццам бусел па балоце -
Той крочыць,а ты ўсё ідзеш, ідзеш,
Бясконцаю дарогаю жыцця ў свеце.
І колькі пройдзеш ты ў жыцці,
І колькі зробіш ты на свеце,
Усё будзеш ты ісці, ісці,
Бо за табой пакрочаць дзеці -
Адзінае тваё і таннае ў цэлым свеце.
А шчасце іх залежыць будзе ад цябе,
Хай ты мужчына, ці жанчына,
І іх дарога прывядзе к вяршыням нашае Айчыны,
Дзе яны знойдуць сабе шлях,
А можа знойдуць адпачынак.