|
|
Соф'я Бузун
Жыццё…
Коўдрай снежнай палі абняліся,
Апрануліся дрэвы ўсе,
Хутка святкі ізноў пранясліся,
І дарога так хутка жыццё ўсе нясе…
Сэрца б’ецца і ціха чакае,
Калі зноў расквітнеюць палі,
Калі сонейка шчыра заззяе
І падорыць пяшчоту зямлі.
Чуеш, дружа, завеі мятуць,
Але час пралятае і хочацца жыць,
Ведай, дружа, што дні прабягуць,
А з-за сцюжы – не трэба сягоння тужыць.
Ты хапай свой настрой
І ідзі з ім на двор,
Падзівіся сягоння прыродзе,
І запамятай ты, што настрой твой –
Твой твор,
Будзе розным пры рознай пагодзе!
Усміхайся сябрам і суседзям – усім,
Усміхайся завеі і сцюжы,
І заўважыш, што стаў ты якімсці зусім,
Не такім, а інакшым, і вельмі дзюжым!
Крылы вырастуць зноў у цябе,
І сустрэнуць цябе перамены,
У жыцці есць усе, як і ёсць у сяўбе,
Што пасееш – збярэш несумненна.
Шмат прыгожых гарадоў на Беларусі:
Віцебск, Слонім, Копыль, Слуцк і інш,
Але Мінск - ён усім бліжэй чамусьці,
І як ён расце - заўсёды ты глядзіш.
Яго вуліцы, гасцінцы, забудовы,
З кожным годам усё змяняюць выгляд свой,
Што было старэйшым - будзе новым,
І цяплом павабіць за сабой.
Шмат дамоў будуюць у ім прыгожых,
Аднаўляюць лініі метро,
І ўсе, хто быў у Мінску, - кожны,
Усміхнецца гледзячы ў акно.
І калі пабудзеш ты ў сталіцы,
Пабываеш у тэатры, у кіно,
То табе ён часта будзе сніцца,
Як вялікае птушынае гняздо:
Кожны час кудысь спяшаюць людзі,
І як хваля - усё бягуць, бягуць,
Глянеш каму ў твар - і тут забудзеш,
І ўдумаешся, што гады ідуць.
Час ідзе, і горад прыгажэе,
Аднаўляецца і папаўняецца людзьмі,
А вакол яго прырода ўсё яснее,
Бо адзін з прыгожых гарадоў ён на зямлі!
15.04.1998 г.
Дарагая мая матуля!
Я ў думках з табою заўжды.
Ведай ты як цябе люблю я
І жадаю табе вясны.
Я не раз табе дакучала,
Хвалявала цябе без прычын,
Позняй ноччу мяне ты чакала
І на твары тваім след маршчын.
Я прашу ў цябе прабачэння
За ўсё, што было не так,
Што ў адносіны нашы ценем
Пракрадаўся халодны жах.
Нават зараз, калі я ад дому далёка,
Калі нас раздзяляе шлях –
Усё-роўна мая дарога
Зноў прыводзіць дадому да нас.
Кожны раз, калі я еду
Ты чакаеш мяне адна:
Ты чакаеш мяне да абеду
І выглядваеш ты з вакна.
Зараз ведаю табе цяжка –
Надыходзіць вясна, а за ёю турботы,
Але гэта табе вельмі значна,
Бо з дзяцінства закалена ты да работы.
Ты працуеш з рання да ночы,
У школу ходзіш і вучыш дзяцей,
І ласкавыя іхнія вочы
Зорка сочаць за ходам падзей!
У школе нашай у роднай
Паважаеш ты свой калектыў.
І заўсёды сябруеш ты з песняй народнай
На любімы вясёлы матыў.
Шмат вясёлых хвілін у жыцці
Табе дорыць унучак – наш Сашка.
Ён блішчыць як агенчык у цёмнаё начы
І вяселіць бабулю, калі ёй так цяжка.
І якая складаная штука – наша жыццё:
Быць матуляй, бабуляй – усім на свеце
І заўсёды захоўваць цяпла пачуццё,
Бо з табою знаходзяцца родныя дзеці.
Дзеці любяць цябе і чакаюць,
Калі прыйдзеш да дому ты,
Усе разам цябе сустракаюць
І хінуцца ў час бяды.
Як цудоўна, што ты ў нас такая:
І табе ад нас нізкі паклон!
Мама, мамачка, дарагая!
І хай гэта не будзе сон.
Я заўсёды табой ганаруся,
Беларусь – ты Радзіма мая,
Як квітнееш ты – я дзіўлюся,
І цябе ўслаўляю я.
Я люблю твае рэкі, азеры,
Я люблю тваю мужнасць і стаць,
Водар хлебнае нівы бадзёры,
І ўсмешкі дзяцей як чуваць.
Я люблю тваё сонца ўранку,
І блакітнае неба ўдзень,
Твае зоры люблю на світанку,
І ў спякоту люблю я твой цень.
З кожным днём ты расцеш і мацнееш,
І табой ганаруся я,
Як прырода вясной прыгажэеш,
І квітнееш ты, як зямля.
Важкі клад для цябе твае людзі,
Што жывуць на Роднай зямлі,
Што працуюць і вельмі любяць,
Беларусь, што для іх збераглі.
Беларусь – ты Радзіма наша,
І няма цябе прыгажэй,
Ты мая – і яго, і ваша,
Што на свеце ёсць даражэй?
25.12.2010
|