За жыццё б нямала зведаў
Адзінокасці пакут,
Каб не зваў сусед суседа
Да сябе на талаку.
Павукі адны такія –
Ў адзіноце сеткі ткуць.
Камары ж здаўна і тыя
Талакою мак таўкуць.
Крыць страху, прывесці дровы
I дзялянку пакасіць –
Памагчы ты сам гатовы, –
Самаму смялей прасіць...
Часам ліха ў страшным гудзе
Разлівалася ракой.
I вайну змагалі людзі,
Стаўшы дружнай талакой!
А таму не хоча ведаць
Адзінокасці пакут
І заве сусед суседа
Да сябе на талаку.
Свой лясны палац узводзяць
Талакою мурашы.
Мурашамі ў добрай згодзе
Жыцьмем, людцы, ад душы!
А зрабіўшы добра справу,
То не грэх і адпачыць,
Разам з песняю на славу
За сталом паталачыць...