Расы світальным халадком
гарэлі-грэліся крадком
тры кветкі позняй канюшыны
ў далонях любае жанчыны.
Ды не ставала ім цяпла,
далоням гэтым неспакойным,
і кветкі ваза прыняла,
схаваўшыся ў другім пакоі.
Твая вялікасць, мудры час,
Цябе заўсёды было мала...
Сагрэла чырвань кветак нас,
Яна ж нас міла развітала.
А наўздагон – твой неспадзеў,
Што выпусціла з рук-далоняў:
– А ў канюшыне жук сядзеў,
Такі ж упарты, як ты сёння.
Расы світальным халадком
тры кветкі позняй канюшыны
ў руках каханае жанчыны
гарэлі-грэліся крадком.