Ты не крыўдуй ніколі на мяне...
Пад белым сьнегам
Тлумны дзень засьне
I толькі згадкай непатрэбнай
стане.
Так і жыцьцё паціху праміне,
Адзін спадзеў на новае сьвітаньне.
I хоць мая мяцежная душа
На рынку дваццаць першага
стагодзьдзя,
Як і раней,
Няварта ні граша,
Я застаюся зь ёй адной у згодзе.
Паэт — не паратунак у бядзе,
Мяне і на сябе ўжо не хапае.
Але мой верш за волю бой вядзе,
Яго надзея-дзея — не сьляпая.
Упаў на Беларусь арлісты цень,
Уласны лёс
Ля прорвы торыць сьцежку...
Ды суцяшэньне ёсьць на чорны
дзень —
Ня медны грошык,
А каханьня ўсьмешка.
Яна перад вачмі, як талісман.
Як абярог у непрытульным сьвеце.
I там,
Дзе існасьць ахіне туман,
Сваёю неўміручасьцю пасьвеціць.
Ты не крыўдуй ніколі на мяне
За змарнаваны час,
За парываньні...
Я да цябе прыйду і ў вечным сьне,
Каб папрасіць мілосьці
дараваньня.
Ты не крыўдуй ніколі на мяне...
Выдатны верш. Не магу
Выдатны верш. Не магу пагадзіцца толькі з радком : "паэт-не паратунак у бядзе..." Яшчэ які паратунак!!!!!!!!!!! Дзякуй Сяргею Законнікаву за паратунак для шматлікіх душ і маёй таксама.