Ты паслухай, як сэрца матулі гамоніць-
Ці крынічкай у лузе, ці званочкам у полі...
Зазірні ў яе вочы,найленшыя ў свеце-
Незабудак блакіт, што квітнее у леце;
тушанём у пяшчоту яе акуніся,
Дабрыні і журбоце яе пакланіся.
І малітвам яе, хваляваннем спавітым,
Смачным стравам у ранні, рукам працавітым...
Закрасуецца, нібы півоня у маі
І усмешкаю сонца на вуснах зайграе-
Ты адчуеш, як сэрца матулі спявае.