У няўтульнасці нашых пачуццяў
Збудавалі не замак – астрогі.
Пасялілі навокал пакуты
Увязнілі сябе ў іх аблогі.
Пакрышылі крылом крумкачовым
Не ласункі – атрутнае зелле.
У палацы сваім мармуровым
Гадавалі маркотаў алеі.
У змарнеласці вечнага тлуму
Нібы воўкі, да поўні спявалі.
І вярталі, вярталі бяздумна
Успаміны, якімі мы сталі.
Нараджэннем ва ўлоніі спатканняў
Ад Ліліт да Джаконды луналі.
Не прымалі з табою світанняў,
І яны нас ў сутоннях хавалі.
Сынам Зоркі, абрынутым ў пекла,
Супраць Бога паўстаў што калісьці,
Ты ў астрозе была хоць і пекнай,
Ды ня болей, чым восені лісце.
У няўтульнасці збеглых турботаў
Я смугою табе прыгадаўся.
А пад ветра кастрычніцкіх ботаў
Наш палац у дажджах руйнаваўся…