Праз пяць гадоў я зноў наведаў Вусце,
Прытулак дум, абраны мой куток,
Дзе высіцца Вусцянскі мой грудок
І вецер лёгенька гайдаецца на кусце.
Іду на груд павольнаю ступою.
Сумотна мне, бо я цяпер адзін,
Мне шмат чаго прыходзіць на ўспамін,
І нікну я паныла галавою.
Грудок усё ж такі, як быў, прыветны,
Гваздзічка белая, чабор на ім,
Ды ўжо гляджу я поглядам другім,
Як дуб стары, астаўшыся бяздзетным.
Стаю, маўчу, мясціны аглядаю,-
Змяніліся, і трудна іх пазнаць.
Дубоў маіх паменшылася раць,
Як і людзей у родным нашым краі.
Бязлюддзе, ціш. Высокаю травою
Вусцянскія сялібы зараслі.
Бярэзнічак заняўся на зямлі,
Атульвае разложыстую хвою.
Дарожкі той, што бегла к Балачанцы,
Няма нідзе – згубілася ў траве,
У памяці ж маёй яна жыве,
Як шмат з таго, што знікла на палянцы.
І тых, з кім я так блізка быў знаёмы,
Ужо няма: хто выселіўся сам
К апошнім тым на свеце рубяжам,
Дзе крыж стаіць журботна – нерухомы;
Другіх вайна ў далёкі свет пагнала,
І многа іх не вернецца назад;
А трэціх вынішчыў, пабіў фашысцкі кат,
І родная зямля іх не прыбрала.
І ўсё мне туту, дзе вокам я не кіну,
Нагадвае аб жорсткасцях вайны.
Знявечаны лясы,а параснік буйны
Жывек і тчэ спрадвечную тканіну.
Ідзе жыццё, буяюць яго сілы, -
Хай паспрабуе хто суняць яго, спыніць.
Снуе жыцце за ніццю сваю ніць,
І моцныя для ўзлёту яго крылы.
Я ведаю – загояцца ўсе раны:
З пажарышч край паўстане, расцвіце
Ва ўсёй сваёй красе і паўнаце, -
Наш верны шлях, ён з праўдай павянчаны!
І толькі мне адно сягоння горка:
Няма таго, з кім думкі я дзяліў,
З кім тут стаяў, з кім я шчаслівы быў,-
Пагасла ты, яснюсенская зорка.
Надеюсь этот комментарий
Надеюсь этот комментарий придет вовремя
И Ростелеком не доставит это сообщение к 2018 году)
Спадабалась
Спадабалась
Прачытаўшы гэты верш, мы
Прачытаўшы гэты верш, мы задумваемся аб жыцці, аб мінулым, сучасным і будучым...
Як толькі чалавек нараджаецца, яго тут жа агортваюць цеплынёй і пяшчотай рукі маці. Потым ён пазнае свет, дарагімі і блізкімі становяцца родныя мясціны: рэчка, дзе дзіцём ты так любіў купацца, лес, куцы ты хадзіў з сябрамі, вецер, які ноччу спяваў табе калыханку. I вось ты — дарослы, жыццё закідвала цябе ў розныя куткі нашай Зямлі, але болей нідзе ў свеце ты не чуў той калыханкі, пад якую цябе адразу пакідалі смутак і нуда, гора і адчай, бо тая калыханка была твая, і вецер спяваў яе для цябе.
Няхай пройдзе шмат часу, але мы ніколі не забудзем свой дом, дзе кожная сцежка, кожнае дрэўца, кожны каменьчык нагадвае пра самыя пічаслівыя дні. Калі ж пасля расстання вяртаемся на радзіму, то бачым змены. Змены, што прадыктавалі жыццё і час. Ад гэтага становіцца неяк сумна, бо нельга вярнуць дарагія сэрцу хвіліны, нельга спыніць час. Ужо не бачыш той сцежкі, дзе бегаў басанож — яна зарасла і знікла, не бачыш знаёмай крынічкі, дрэўца, якому было столькі ж год, колькі табе. Яшчэ цяжэй усведамляць, што час адбірае людзей: няма той бабулі, што бавіла цябе сваімі казкамі і частавала смачным пірагом, дзядулі, што для маленькага цябе выразаў з дрэва лук і стрэлы... На сэрцы адразу становіцца невыносна горка.
Але ў жыцці так заўсёды было і так будзе: паміраюць старыя — нараджаюцца маладыя, высыхае дрэва — тут жа з'яўляюцца маладыя парасткі, бо жыццё — вечнае. I няма такой сілы, каб яго спыніла.
«У родных мясцінах» — грамадзянскі верш з пейзажнымі замалёўкамі. У сваім творы Якуб Колас паказаў жыццё людзей пасля вайны. Шмат што змянілася ў краіне, у родных мясцінах, дзе жыў паэт, і у душы песняра. Многія дарагія сэрцу жыцці людзей адабрала вайна. Шмат чаго ён перадумаў за гэтыя гады.
Верш прасякнуты ўласнымі пачуццямі, болем, смуткам. Як бы мы ні імкнуліся забыць жахі вайны — гэта немагчыма.
У вершы выкарыстана шмат эпітэтаў («абраны мой куток», «гваздзічка белая», «яснюсенькая зорка»), параўнальных зваротаў («як дуб стары»).
Але паэт верыць, што раны загояцца, пачнецца новае жыццё. Адбудуецца краіна.
Шчасце і мір павінны радаваць зямлю!
Прачытаўшы гэты верш, мы
Прачытаўшы гэты верш, мы задумваемся аб жыцці, аб мінулым, сучасным і будучым...
Як толькі чалавек нараджаецца, яго тут жа агортваюць цеплынёй і пяшчотай рукі маці. Потым ён пазнае свет, дарагімі і блізкімі становяцца родныя мясціны: рэчка, дзе дзіцём ты так любіў купацца, лес, куцы ты хадзіў з сябрамі, вецер, які ноччу спяваў табе калыханку. I вось ты — дарослы, жыццё закідвала цябе ў розныя куткі нашай Зямлі, але болей нідзе ў свеце ты не чуў той калыханкі, пад якую цябе адразу пакідалі смутак і нуда, гора і адчай, бо тая калыханка была твая, і вецер спяваў яе для цябе.
Няхай пройдзе шмат часу, але мы ніколі не забудзем свой дом, дзе кожная сцежка, кожнае дрэўца, кожны каменьчык нагадвае пра самыя пічаслівыя дні. Калі ж пасля расстання вяртаемся на радзіму, то бачым змены. Змены, што прадыктавалі жыццё і час. Ад гэтага становіцца неяк сумна, бо нельга вярнуць дарагія сэрцу хвіліны, нельга спыніць час. Ужо не бачыш той сцежкі, дзе бегаў басанож — яна зарасла і знікла, не бачыш знаёмай крынічкі, дрэўца, якому было столькі ж год, колькі табе. Яшчэ цяжэй усведамляць, што час адбірае людзей: няма той бабулі, што бавіла цябе сваімі казкамі і частавала смачным пірагом, дзядулі, што для маленькага цябе выразаў з дрэва лук і стрэлы... На сэрцы адразу становіцца невыносна горка.
Але ў жыцці так заўсёды было і так будзе: паміраюць старыя — нараджаюцца маладыя, высыхае дрэва — тут жа з'яўляюцца маладыя парасткі, бо жыццё — вечнае. I няма такой сілы, каб яго спыніла.
«У родных мясцінах» — грамадзянскі верш з пейзажнымі замалёўкамі. У сваім творы Якуб Колас паказаў жыццё людзей пасля вайны. Шмат што змянілася ў краіне, у родных мясцінах, дзе жыў паэт, і у душы песняра. Многія дарагія сэрцу жыцці людзей адабрала вайна. Шмат чаго ён перадумаў за гэтыя гады.
Верш прасякнуты ўласнымі пачуццямі, болем, смуткам. Як бы мы ні імкнуліся забыць жахі вайны — гэта немагчыма.
У вершы выкарыстана шмат эпітэтаў («абраны мой куток», «гваздзічка белая», «яснюсенькая зорка»), параўнальных зваротаў («як дуб стары»).
Але паэт верыць, што раны загояцца, пачнецца новае жыццё. Адбудуецца краіна.
Шчасце і мір павінны радаваць зямлю!
Гары, гары ясна! Ты яшчэ не
Гары, гары ясна!
Ты яшчэ не згасла!
Прачытаўшы гэты верш, мы
Прачытаўшы гэты верш, мы задумваемся аб жыцці, аб мінулым, сучасным і будучым...
Як толькі чалавек нараджаецца, яго тут жа агортваюць цеплынёй і пяшчотай рукі маці. Потым ён пазнае свет, дарагімі і блізкімі становяцца родныя мясціны: рэчка, дзе дзіцём ты так любіў купацца, лес, куцы ты хадзіў з сябрамі, вецер, які ноччу спяваў табе калыханку. I вось ты — дарослы, жыццё закідвала цябе ў розныя куткі нашай Зямлі, але болей нідзе ў свеце ты не чуў той калыханкі, пад якую цябе адразу пакідалі смутак і нуда, гора і адчай, бо тая калыханка была твая, і вецер спяваў яе для цябе.
Няхай пройдзе шмат часу, але мы ніколі не забудзем свой дом, дзе кожная сцежка, кожнае дрэўца, кожны каменьчык нагадвае пра самыя пічаслівыя дні. Калі ж пасля расстання вяртаемся на радзіму, то бачым змены. Змены, што прадыктавалі жыццё і час. Ад гэтага становіцца неяк сумна, бо нельга вярнуць дарагія сэрцу хвіліны, нельга спыніць час. Ужо не бачыш той сцежкі, дзе бегаў басанож — яна зарасла і знікла, не бачыш знаёмай крынічкі, дрэўца, якому было столькі ж год, колькі табе. Яшчэ цяжэй усведамляць, што час адбірае людзей: няма той бабулі, што бавіла цябе сваімі казкамі і частавала смачным пірагом, дзядулі, што для маленькага цябе выразаў з дрэва лук і стрэлы... На сэрцы адразу становіцца невыносна горка.
Але ў жыцці так заўсёды было і так будзе: паміраюць старыя — нараджаюцца маладыя, высыхае дрэва — тут жа з'яўляюцца маладыя парасткі, бо жыццё — вечнае. I няма такой сілы, каб яго спыніла.
«У родных мясцінах» — грамадзянскі верш з пейзажнымі замалёўкамі. У сваім творы Якуб Колас паказаў жыццё людзей пасля вайны. Шмат што змянілася ў краіне, у родных мясцінах, дзе жыў паэт, і у душы песняра. Многія дарагія сэрцу жыцці людзей адабрала вайна. Шмат чаго ён перадумаў за гэтыя гады.
Верш прасякнуты ўласнымі пачуццямі, болем, смуткам. Як бы мы ні імкнуліся забыць жахі вайны — гэта немагчыма.
У вершы выкарыстана шмат эпітэтаў («абраны мой куток», «гваздзічка белая», «яснюсенькая зорка»), параўнальных зваротаў («як дуб стары»).
Але паэт верыць, што раны загояцца, пачнецца новае жыццё. Адбудуецца краіна.
Шчасце і мір павінны радаваць зямлю!
Выдатны верш! Выдатны
Выдатны верш! Выдатны пісменнік!! Я усім жадаю пабываць на самом грудке, і стоячы на самой вяршыні яго яшчэ раз прачытаць гэты верш. Ураданне вельмі магутныя!!