Умоўнасць.
Укутаю сэрца ў хусцінку,
Што вяжа мне бабіна лета.
Звісаюць на кроснах-галінках
Карункі разнога багета.
Лісток патрымаю за крылы
І выпушчу ў неба, адпраўлю
Да мары, ляці легкакрылы,
Туды, дзе гулліць разнатраўе.
Не веру я ў тое, што згінеш,
Бо вернешся ўвесну пупышкай,
Пялёсткам надзею адчыніш,
Сагрэешся сонечнай успышкай.
І зноў будзеш радаваць вока
Маё і ўсіх, хто разгледзеў
У палёце тваім адзінокім
Умоўнасці сутнасць у свеце.
© Copyright: Людмила Воронова Супрун, 2016
Свидетельство о публикации №116010305826