Са зборніка «Гішторыі дзеда Алега».
Звар’яцеў, ці што?
Канец вясны.
Пачатак лету.
А я адчуў сябе лістОм
вОсеньскім,
пажУхлым,
гУсенямі з’Етым…
Вуды ж ладзіў.
БлЕшні перабраў.
Аб рыбалках ўспамінаю, леташніх…
Раптам, успрымаю сябе трАвамі
пад “літоўкаю”,
адклёпанай,
палЕгшымі…
Марыў аб унУку я,
чацвёртым,
бо, далёка ж мне яшчэ да сьмерці.
А, здаЕцца,
хрэн я перацёрты,
як прыправа,
для анЁлаў там,
ці чЭрцяў…
Звар’яцеў…
З чаго бы…
Во, дурны…
Час прыходзіць наш
па “Кнізе Лёсаў”…
Бог дае пажЫць,
дык і бяры!
І адчуў я,
што няма мне знОсу!
*+*
25 мая 2013г.
**(звар’яцеў – обезумел; пачатак – начало; адчуў – почувствовал; гУсенямі з’Етым – гусеницами сьеденным; вуды ж ладзіў – удочки готовил; блЕшні – блёсны; успаміны – воспоминания; леташніх – прошлогодних; раптам – внезапно; успрымаю – воспринимаю: “літоўка” – коса; марыў – мечтал; здаЕцца – кажется; анЁл – ангел; “Кніга Лёсаў” – “Книга Судеб”).