Помніцца так ясна мне карова
Наша
з картай свету на баках.
Раніца
духмянага такога
Наліла мне сёння малака.
Бачыцца, было нібыта ўчора:
Цягне плуг на ворыве наш конь.
І здаецца зараз, што з дакорам
Галавою мне ківае ён.
Сніцца: наш сабака звонка брэша.
Можа, вецер – злодзеем яму?
Ён, разумны, службаю нас цешыць.
І яго я ў думках абдыму.
І ката пакрыўдзіць не хачу я.
Ён ляноце волі не даваў:
Ведалі тут мышы яго “чуласць”,
І – гасцей у хату намываў.
Лашчацца, здымаючы мне стому…
Як іх, нашых меншых, не любіць?!
Іх не дам у крыўду я нікому,
А тым болей сам не стану біць…