Ціха… Ноч… Аксамітавы змрок…
Мы ў саду, пад кудраваю вішняй,
Перайшлі запаветны парог,
Насустрэчу нязнанаму вышлі.
І тады, ў гэту цёплую ноч,
Мне шаптала зялёнае вецьце,
Што пагляд васілёчкавых воч
Не дарыла нікому ты ў сьвеце.
Верыў я і жадаў яшчэ больш
Патануць у пяшчотах каханьня,
Піць, забыўшы мінулага боль,
Пацалункі да сіняга раньня.
Каб я мог, я-б табе у касу
Уплясьці-б хацеў нізанку зорак,
Ды зьнячэўку рассыпаў расу
Па мурожнай траве новы золак.