Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць


Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

1942

Сярэдняя: 4.4 (78 галасоў)

А ці міг, ці век — не знаў ніхто там,
Колькі моўчкі праляжалі мы
На краі сыпучага сумёта
Пасярод марознае зімы.

Толькі раптам лютаўская сцюжа
Адступіла быццам, адлягла.
Чую і не веру сам я — «Ружа»:
«Ой, расцвіла ружа, расцвіла...»

Азірнуўся: ціха ў задуменні
Сам сабе спявае зампаліт.
Слухаем. І нікне поўнач ценем,
Іншыя ўстаюць хлапцам палі.

Случчына каму, каму у песні
Амсціслаўшчына яго ўстае,
Мне ж — рачэнскі край, маё Палессе,
Вербы, вочы ясныя твае.

І узбек, сусед мой, вочы мружыць
(Што ён прыгадаў у той цішы?),
Слухаў, слухаў і ўсміхнуўся: «Ружа.
Ружа, — зноў ён паўтарыў, — якшы».

І да самае атакі потым
Больш не думалі аб сцюжы мы
На краі сыпучага сумёта
Пасярод марознае зімы.



Сярэдняя: 4.8 (27 галасоў)

- Скажы, скуль ты, хлопча?
- З зямлi беларускай -
стуль, дзе льецца Нёман
мiгатлiвай стужкай.

Дзе лугi буйныя,
ураджайны землi,
дзе старыя вербы
ля гасьцiнцаў дрэмлюць.

Дзе лясы як ў казцы -
ўсё з дубоў адвечных;
дзе ў нетры пушчаў
глянуць небясьпечна.

Я з краiны слаўнай,
з гарадоў прыгожых,
што ня зналi колiсь
цьмы чужой, варожай.

Родны сьцяг наш горда
уздымаўся ў гору
ад балтыйскiх хваляў
аж па Чорна Мора!

У маiм краi казкi,
сiвыя курганы;
там зрадзiлась песьня
вешчага Баяна.

Выпiлi вякi ўжо,
на'т зь Нямiгi воду -
славу нашых продкаў
засланiла воддаль.

Але, ўсё-ж, я горды
нашых сэрцаў сiлай -
мы падымем славу
з курганоў-магiлаў.

Бо мы хочам волi
горача i цьвёрда,
бо мы хочам славы
для Пагонi гордай!



Яшчэ не ацэнена

Хутка вызваляцца гонi
З-пад уцiску, з-пад прымусу,
Будзем сеяць, беларусы,
На ўсход сонца чыстым зернем…
Смерць на захад мы павернем!

Мы вясну сваю спаткаем, —
Дождж праменны зацярусiць…
Будзем сеяць, беларусы!
Прыйдзе рунь да нас з расою,
А на захад — смерць з касою.

Зацвiтуць ля новай хаты
Зноўку яблынi i грушы.
Будзем сеяць, беларусы!
Закуваюць нам зязюлi,
Пахаваюць катаў кулi.

Стане поле каласiцца,
Ляжа шоўкавым абрусам,
Будзем сеяць, беларусы!
Закрасуе буйна збожжа.
Нас нiхто скарыць не зможа!



Сярэдняя: 4 (2 галасоў)

Даліну, таполі, дувалы
шызая хмара закрыла.
Ударылі ў твар
з перавалу
ветру халодныя крылы.

Вяршыні
пакрыты
снягамі.
Машыны
спавіты
вятрамі.

Такога
не выдумаць,
здэцца.
Дарога
спіраллю віецца.
Масівы граніту.
Пячэры
клыкі сталактытаў
ашчэраць.

То раптам
тунелі у мроку,
то прорва
дзвюхвёрстая збоку.

Вяршыні
пакрыты
снягамі.
Машыны
спавіты
вятрамі.

А ветры чытаюць трывожна
надпіс старое грабніцы:
«Падарожны,
будзь асцярожны,
ты — як сляза на расніцы».

А нашы імчацца машыны,
шумна ірвуць кіламетры,
стаптаўшы,
падмяўшы
пад шыны
хмары, вяршыні
і ветры!