Васільковае поле,
Зацянённае з краю бярозкамі,
Ты пакліч удалячынь
І як страту маленства вярні –
Басаногае, любае, мілае,
Хоць з гадамі патроху забытае…
Не – з табой не расcтанемся мы!
Не забуду цябе
Ў старонцы суровай істотна:
Там дзе холадам дзьме,
Дзе без літасці вецер лупцуе…
Ты сышло ад мяне.
Я ж хачу зноў заснуць бесклапотна,
І вярнуцца к табе –
Можа мне пашанцуе:
Прыйдзешь ты да мяне
Ў каляровых снах
Матулі пяшчотным голасам,
Жытнім полем у васільках,
Дзе валошка мілуецца з коласам.
Патанаючы паміж імі,
Я калісь назіраў, як знікае
Серабрысты клін жураўліны
За аблокамі, у надхмар'і.
Я на гэтай зямлі
Буду жыць і кахаць,
Бестурботнае помніць маленства,
Хоць сышло назаўжды,
Здолею прыгадаць
Басаногага шчасця вяршэнства.
Аўтар верша Уладзімір Бакацін.
Пераклад на родную мову з рассейскай зроблены
Марынай Влада-Верасень
Перапрацаваны 22.08.2012г.