Успомні, як гарэлі дрэвы тыя
у зіхаценні сонечным яскравым!
Чырвоныя, як зліткі залатыя,
ды бронзай адбівалі промні травы.
Як возера празрыстыя слязінкі
святло ўбіралі ў ціхія глыбіні.
Як лужыны краналі з ранку льдзінкі,
а купал неба быў блакітна-сіні.
Успомні, як увечары халодна
было, калі іскрыста зоры ззялі,
і мы былі кахаць да смерці згодны
і словы закаханыя шапталі…