Зведаць нам,
нікОму не данО –
колькі жыць, калі нам – паміраць…
Лёс маўчыць.
І не – каб падказаць,
дык – скУллі !
Прыйдзе Час калісьці – ўсё адно…
Не шукай, гады каб падлічыць,
зязюлю.
Зведаць нам,
нікОму не данО –
Лёс калі закрые нашы вочы…
І, ня трэба з гэтага тужыць,
ў іншы раз – не давядзецца жыць,
бо – аднойчы толькі, нараджаемся з матулі.
Прыйдзе Час – не празвініць званок,
проста перастане сэрца крочыць…
Не лічы “ку-ку”
дурной зязюлі.
Зведаць можа,
кожны з нас адно –
як пражыць жыццё, якое дАна…
Бо, ад кожнана ў залежнасці яно –
ці, трусліва і падлюча, ці – адвАжна.
Ў гэтым – у жыцці тваё прызванне.
А зязюля,
вам пра гэта – не раскажа…
*+*
28 лістапада 2014 г.
**(зязюля – кукушка; зведаць – узнать; колькі – сколько;
калі – когда; Лёс – Судьба; маўчыць – молчит; падказаць – подсказать; дык –скУлли - а вот вам – фигу (идиома); Час – Время конкретное; калісьці – когда-то; не шукай – не ищи;
вочы – глаза; ня трэба – не надо; тужыць – тосковать,печалиться; аднойчы – однажды; сэрца –сердце; крочыць – шагать,идти;
не личы – не считай, не подсчитывай; ад кожнана – от каждого;
ў залежнасці – в зависимости).