Вецер жыве ў бляшанках з-пад колы
Чысціць сківіцы вуліц ад бруду
Ад кавалачкаў ежы, у вузкіх колах
Вядомых пад вычарпальным назовам “людзі”
Задзьме ён – і ўсе дзірванеюць, бы пудзілы
Будаваць пачынаюць, хто – мур, хто – млын
Мне ж спраў усяго, што замкнуцца ў "худзі"
І дрэва не ссек, і каменне згубіў
Каб выжыць, варта вучыцца плаваць
На час у глыбіні, на час на абшар
І ў момант, калі ўжо зажыва смажаць
Вуду мне цягне разумнік-мысляр
Каб выжыць, варта вучыцца лётаць
Калі разгойсалі сябры ў двары
Арэлі дурэюць, раскідваюць боты
На час – долу, потым на час – дагары
Адныя халодныя, спаталяюць смагу
Другія гарачыя, грэюць косці
А трэція цёплыя бы мінералка
Такіх зручна запрашаць у госці
Не апаліць скуры, не застудзіць горла
Усё гэта мела б значэнне, але
Бы гумкай усе ўспаміны сцёрла
Калі ты ўжо не баржом, а алей
Каб змазваць арэлі й смажыць шчупакоў
І не трэба тады ні муроў, ні млыноў
Аблізвае дахі дамоў-зубоў
Вецер, які жыве ў бляшанках з-пад колы