Ў онлайн-рэжыме я і ты
“раман пачуццяў” свой шукалі…
І я не знаў цябе, а ты…
І ты мяне зусім не знала.
У віртуальным свеце тым
надзеі, годнасць нас ядналі.
А ў небе мрояў маладым
мы, як два лебядзі, луналі.
Я самым светлым жыў, гарэў,
быў апантанным і адчайным.
А потым… крыўдаў ком і гнеў…
І стала ўсё такім звычайным.
Экран зажурана трымцеў —
то “павуціну” ціша рвала.
Я слоў зласлівых не хацеў,
а ты не лепшыя мне слала…
І віртуальныя “люблю!”
паволі зніклі ў безгалоссі.
Адчуўшы пад сабой зямлю,
мы лёгка здрадзілі нябёсам.
Зноў пацішэлыя сваім
жывём, і поўнімся тугою…
У віртуальным свеце тым
нам не аддацца ўладзе мрояў…