Вольнае паветра – на адлегласць метра!
Па за ім бясконца – небасхіл ды сонца!
Выйсце толькі трэба – рукі, кроў і глеба.
Але цісне пастка, бо ня ў Бога ласка.
Прынясі мне волі, бо чакаў даволі
Ды на белым сподку, каб не рваць мне глотку.
Дай наўпрост у рукі, што ў кайданах ад скукі,
Кінь яе мне ў вочы, што бачаць толькі ў ночы,
Прастагні ў вушы, што слых згубілі слушны.
Я ж пакуль чакаю – на канапе з чаем
Перад чорнай пасткай – с дэпрэсіўнай маскай.
“Не” – кажу, - “нязгодны” – у думках мудрамодных
Ды яшцэ ў кухне, калі келіх бухну.
Хочацца ўзняцца на каня з каленяў
І глынуць свабоды некалькі імгненняў.
Але зноў на працу: душыць гальштук шыю.
Твар усмешку мае, а душа ўсё ные.
Раздзяры ланцуг, што цябе трымае,
Цела хай у чырвань, а душа зайграе!