Вузкія вуліцы Вільні
Заліла штучнае сонца:
Горача, хоць цямно —
Нібыта ў лазні-парыльні.
Князі тут змяніліся дзіўна
Спачываў -ін ці -герд, піў віно,
А з блізкае далячыні,
Хто сплыў з-пад прыгнёта даўно,
Свой Вільнюс з парэшткаў стварылі:
Дадалі князям -іс і -ас,
А з модных кавярняў урубілі
Летувіскі
Джаз.
У той час,
Як здзяцінеўся пляц,
Ліўні толькі хутчэй усё залілі,
А бліжэй да Гары ўжо чакаў
Старажытны бог Зеўс
Нас.
Сярод усёй сучаснай ванілі
Гедыміна гара, бы Алімп,
Усё-ж ззяе агнём у далячыні
Ды самотная вежа стаіць...
Раптоўна — вялізны апоўзень,
Ён цягне гару за сабой,
А ў паветры,
Дзе знікла цяпло,
Над гарою пачвара вісіць,
Што з'явілася, знішчыўшы поўдзень,
Невядомым што стогнам крычыць.
Секунда адна,
І гары ўжо няма,
Дзе была —
Толькі шэранькі попел
Страчаны стогн,
Што паветра не схопіў
Згубіла начная імгла.