Дажджы і вецер навяваюць увосень
сум.
І не пазбыцца, не схавацца ад змрочных
дум.
І з неба льецца, але ж не грэе
святло.
Здаецца, шчасце лісцем у рэчцы
сплыло.
О, мары, радасць і шал кахання – усе
вы дзе?!
Нібы прывіды, ў тумане зніклі вы
кагадзе.
Ды застаецца (застаецца?) надзея
шчэ,
Што шчасце – мой блукалец – знойдзе
шлях да мяне…