Восень, восень… Паўсюль адцвітанне,
заміранне й знікненне вакол.
Сумна ў парках, садах, і маўчанне
ахінае і неба, і дол.
І надзеі знікаюць паціху
дзесь высока паміж чорных хмар.
О душа, не паддайся ты ліху,
што спаліць можа сад дзіўных мар.
Восень, восень… Дай сэрцу спакою,
сум ты мой задарма забяры;
хай трывогі сплываюць ракою.
Мы не ворагі, восень, -- сябры!