Восеньскія кветкі далекоглядны
Прожылкі сонца ў іх прамянях запатрабавана - яркія
І пахнуць так - што ночы пах толькі сыходзіць
пацалаваўшы іх - далікатна
па снапамі впряденных ў раніцу травы
бязмежнай - ознобевших
І мы пройдзем
О, колькі птушак развеем!
І ў клопатах прыручаных вогнішчаў
Мы да вечара злёгку заиндевеем - каб паглядзець
з вокнаў з кайданоў
як сябар на сябра - імгненне без слоў
як восень льецца ў ноч да кастроў
не чапаючы кветак