Вы звыкліся з думкай, што я акторка;
Заўжды ўсміхаюся, вас весялю,
Усіх павітаю, падмечу ўсё зорка
І чорныя плямы жыцця забялю.
Але быць акторам – цяжкая праца:
Трэба выкладываць сілы спаўна.
Усіх падтрымаць і самому трымацца –
Не лёгка: ведае кожны здаўна.
Ніколі пад белай маскай міма
Вы не ўбачыце сапраўднага,
Увесь свой смутак і крыўды ён мігам
Ператварае ў жарты спраўныя.
І нават, калі пакідаюць сілы,
Ён усё роўна выходзіць да публікі:
І кожны становіцца самым шчаслівым,
І клоун – сапраўдны важак рэспублікі.
І калі людзі зал пакідаюць
З гатоўнасцю крыкнуць каханню ”Мы – за!”,
У сэрцы актора крыўды знікаюць,
І след пакідае на грыме сляза.