Чырвонае неба.
Многагалоссе.
І дум метуслівых вітая чарга.
Аб кім клапачуся, куды я імкнуся
Не ведае нават старая вярба.
Яна як люстэрка мяне паўтарае:
Галінкі павіслі, як рукі мае.
На сэрцы трывожна, нібыта той вецер
Ганяе і лісце вярбы і мяне.
Схавалася сонца за край адарваны
І колер чырвоны змяніўся другім.
Няўжо я так сама ад сонца залежу
І згіну я следам зм ім?