І цяжкае жыццё, і я пакутую.
- З чаго ты ўзяў?
- Мне так сказалі.
Ды шчыра, упэўнена даказалі.
- А ты згадзіўся?
- Я сэрцам веру ў гэта ўсё!
- Навошта?
- У бога. Няўжо ты марыш так мілок, яму я не паверу?
- Хм.. А вечарам з канапы ты ўстаў?
Чаму? Адкажаш?
- Бо я дурны, нічога не ўмею.
- Усё ты добра разумееш.
- Дык праца цяжкая была, я так стаміўся.
І вось прыйшло да яго дзіця.
Падручнік паказала.
Не майся дурасцю, сынок, у жыцці гэта не трэба.
Вельмі дзіўны верш. Пачуццё
Вельмі дзіўны верш. Пачуццё што канцоўкі не хапае, але нешта ў ім кранае!