Выпіты да дна жыццём,
Сэрцам выгарэў балючым.
Пазабыты светлым днём,
Промнем спалены пякучым.
Мне б глыток вады гаючай,
Каб забыць, зноў нарадзіцца.
Каб зляцець з высокай кручы,
Каб ляцець і не разбіцца.
Бо жыве яшчэ надзея,
Што падзьме мне вецер шчасця.
Вось яна адна і грэе,
І яе не дам я скрасці…