Не пакідай мяне, маё натхненне!
Адзіны сябар стомленай душы,
Як ранак абуджаецца ад пеўня,
Так і ў ва мне ты верш разварушы.
Няхай бушуюць хвалі тваёй плыні,
На іх я, нібы ветразь карабля,
Калі з няўмольнай сілаю нахлынеш,
Тады так добра бачыцца здалля.
І не патрэбен ні маяк, ні флюгер.
З табой плывеш туды, куды нясеш -
Рвеш ланцугі, раскоўваеш кальчугі -
І вырываецца з палону верш…
г. Мінск, 19. 04. 2016 г.
© Copyright: Людмила Воронова Супрун, 2016
Свидетельство о публикации №116041908517