Я люблю сваю Краіну,
Мару кожную хвіліну.
З ёй сустрэца праз часіну,
І забыцца на хвіліну,
Абярнуца роднай птушкай,
Альбо мышкаю –нарушкай.
Каб пабачыць свой куточак,
І схапіць вады глыточак.
Там знаёмая сцяжынка,
Схіляе галаву травінка.
У паклоне хіліца вярба.
Куды дзявалася журба.
Ад Радзімы жыць далёка,
Цяжка сэрцу, адзінока.
Душа плачыць, крычыць нема,
Няма моцы, жыццё дрэнна.
Убачыць родныя мясціны,
Дзе прайшлі мае хрысціны.
Там магілы таткі з братам,
Перакулен плот пад хатай.
Чакаюць родныя да болі,
Лясы, крыніцы і прасторы.
Не адшукаць мне лепшай долі,
У чужой Краіне- як у няволі.
09.02.2020 г.