На самы край свету ляцеў б за табой,
на бераг пусты прыплыў бы, Рахель!
Я сеў ў самалёт, ды мусіць не ў той,
паплыў караблём, ды не той карабель.
Цябе так шукаў на гэтым я свеце,
у кожнай краіне, ў кожным кутку.
У зіме я шукаў, у восені, у леце,
уначы я шукаў, працягнуўшы руку...
Цябе я згубіў, заплюшчыўшы вочы,
расплюшчыў - не ўбачыў нікога я больш.
Пасля, як сляпы, па свеце я крочыў,
і град мяне біў, і мачыў мяне дождж.
У пошуках мілай згубіўся і сам,
душу ў кайданах патапіў на мялі.
І цела свае самалётным бартам
аддаў, і каб болей мяне не знайшлі...
Шукаў і згубіўся, шукаў, не знайшоў,
Рахель мая згублена ў леце.
Знайшоў толькі бруд ды пыл караблёў,
шукаў не на гэтым я свеце...