Я туды імкнуся, дзе мая Радзіма
Для мяне абдымкі шчыра распахнець.
І як у дзяцінстве ласкава матуля
Ціха калыханку ў вуснах прапяець.
Я туды імкнуся, дзе я разумею,
Дзе на маёй мове бацька гаварыў.
Што спявае ў небе распазнаць сумею
Наш жаўрук вясною і яго матыў.
Мне да боллі ў сэрцы ўспамін кранае
Той сваёй крынічнай чыстаю вадой,
Што ў дзяцінстве кожны ў вуснах адчувае
Водара асалоду, траў зямных настрой.
Дакрануся сэрцам да цябе Радзіма
Толькі не чурайся, шчыра абдымі!
Буду ўспамінаць я да самой магілы
Буду помніць песні, буду бачыць сны.
Лілія Воранава (Журавінка) 2111.2019г.