Як сад ад квецiнi дурэў,
Я палюбiў вясну за тое:
За песню птушак, песню дрэў,
Бо зразумеў – яно святое!..
Як птах, не ведаў я жуды,
Як асачыў сад ля затокi,–
Яго наведвалi тады
(Мой вiнаграднiк малады)
Сiнiцы ды сарокi…
Я не пакiнуў родны плёс,
Не забываў сюды дарогi!..
Любоў да роднага пранёс
Я праз жыцця парогi.
i стаў мудрэй, як Судны дзень,
i на пад’ём шчэ – лёгкi...
З разуменнем гляджу на людзей,
З аптымiзмам – гляджу на аблокi.