Шлях. Каля шляху лес хілкі.
Вёска, дзе лес, і магілкі;
Ў вёсцы – з святліцай хаціна,
Ў хаце – з бабуляй дзяўчына.
Там жа паблізку стаяла
Гэткая ж хатка бязмала, -
Хлопец у хаце жыў з дзедам,
Быў той дзяўчыны суседам.
Звалі дзяўчыну Маланкай,
Хлопца, чуў, клікалі Янкай;
Зналіся змалку абое,
Зналі і сёе, і тое.
Кожны год цёплай вясною,
Ў поле шоў Янка з сахою;
Кужаль Маланка снавала,
Цэўкі сукала і ткала.
Улетку кляпаў хлопец коску, –
Шоў луг касіці за вёску;
Сена дзяўчына сушыла,
Ніўку жаць потым хадзіла.
Жыта ляшыў ён увосень
Або лучыну біў з сосен;
Шла яна бульбу капаці
Ці лён часала у хаце.
Сані ён ладзіў зімою,
Ехаў ці йшоў ў лес з пілою;
Часам яна ў лес хадзіла
Ці на таку малаціла.
Далей, не так ужо далей:
Янку кудысці пазвалі,
Там пасадзілі за штосці,
Не адпусцілі і ў госці.
Болей яго я не бачыў;
Чуў, што не вельмі там скача, –
Нешта капае, валоча,
Ждучы ўсё сонейка ўночы.
Ну, а дзяўчына?.. Э, што там!
Збаю калісь аб ёй потым...
Людзі ж казалі, што Янка
Вельмі любіўся з Маланкай.