А.Г.
Яна выказала што хацела.
Што пачула, што набалела.
Ён моўчкі смакаваў цішыню,
Якая зрэдчас паланіла душу.
Сэрцы званамі Сафіцы –
Адно грамчэй, другое цішэй -
Адгукаліся смакам суніцы –
Адной на двух. І для мышэй.
Карагодзіла хмарамі неба.
А ў вакно біўся воран чорны,
На крыле што прынёс няволю.
“Усё так неяк… няпэўна…”
Казала яна, каб потым сказаў ён.
Бралася на цемру. І на праклён.
Цішыня прыўзняла прыпол.
Пошаптам лісця зрэагаваў клён.
Міжхмар’е ночы прарэзалі зоры.
Так, як хлеб праразае лязо.
У руках ён трымаў вершаў горы,
А яна – погляд і мову яго.
Здаецца, выказала, што хацела.
Фламенко маўчання ёй прысвяціў.
Ветах – неба святар– асвянціў
Што пачута было і што набалела.