Ну а вакол шалее завіруха,
Зямлю і неба зблытаўшы ў віхры.
Аголеныя дрэвы стогнуць глуха.
Галосяць разам з ветрам у бары.
А побач – возера. Узвітай беллю
па роўнядзі таўшчэзнага ільду
імчыць са свістам “чортава вяселле”,
пад рэбры заганяючы нуду.
Ірвуцца ў небе хмары снегавыя
і сыплюць яскамі, халоднымі, як ноч.
Рагоча бура! Ваўкалакам вые:
“Гэй! Пагуляць са мною, хто ахвоч?!
Хто расхаробіцца спазнаць маё каханне
Ў абдоймах нарастальнае жуды?!
Таго я раніцай пяшчотна, дбайна
спаць пакладу ў сумёце - назаўжды”.