Яшчэ пад зоркай чысціні
Пачуццям невыказна золка,
А ўжо пагаслі ў квеце зёлкі,
Што ратавалі шчасця дні.
Што там варожбы варажых,
Наіў прысушак і адсушак!
Лягчэй бы я любоўю скрушнай
Перасушыла сілу іх.
Цяжэй той свет перамагчы,
Дзе чысціні душы глыбокай
He ўпершыню так адзінока,
Як промню ў чарнаце начы.
Так непазбаўна час прыйшоў
Цвісці бяздумнасцю мажорнай
Над мутнай хваляю азёрнай,
Над замутнёнаю душой.
I ўсё змяіцца ўслед і ўслых,
Што чысціня — як аднастайнасць...
Але ў святла — святая тайна:
Разліцца ў колерах усіх.