Я В А
НЕЗНАЕМАЙ ФЕЯЙ
ПРАЗ УРЫУКИ СНОУ,
СУРАЗМОУЦАЙ СМЕЛАЙ
НЕСКАЗАНЫХ СЛОУ.
ТАЯМНИЦАЙ НОЧЫ,
У ВЭЛЮМАХ ВЯСНЫ,
НЕПАУТОРНАСЦЬ
КРОЧЫЦЬ,
ЦЕРАЗ БАЙКИ СНЫ.
ЦЯБЕ Я УЖО БАЧЫУ,
МО ПАДКАЖАШ ДЗЕ.
МИЖ АБЛОК НЯЙНАЧАЙ
У ВЯСНОВЫ ДЗЕНЬ.
МИЖ ГАЛИН АЛЬХОВЫХ,
МИЖ ДУХМЯНЫХ ТРАУ,
И САБЕ ДАУ СЛОВА,
БОГ ТАК ПАДКАЗАУ.
КАЛИ НАПАТКАЮ,
ЗА РУКУ СХАПИЦЬ,
И СКАЗАЦЬ –КАХАЮ,
-БЕЗ ЦЯБЕ НЕ ЖЫЦЬ.