Я каханне сваё праз жыццё пранясу.
Падарую яго без астатку
Той дзяўчыне, якую я моцна люблю,
Якую кахаў я з пачатку.
Маё сэрца трымае любоў у сабе.
Памяць — помніць пра тыя спатканні,
Што распальваюць полымя нашых сустрэч,
Што распальваюць у сэрцы каханне.
Буду помніць цябе, як жыцця свайго шлях,
Позірк твой, як люстэрка свабоды
Абуджае мяне, нібы воля мая,
Нібы лета абудзіць прыроду.
Я кахаю цябе! Колер ясных вачэй,
Твой характар і бачанне свету.
Я кахаю цяпер, безнадзейна цябе
І з каханнем імкнуся да мэты...
Цудоўны верш, каб не нудзела
Цудоўны верш, каб не нудзела "безнадзейна".
У мяне такое уражанне, што на
У мяне такое уражанне, што на гэты сайт заходзяць выключна людзі без густу, без розуму, якія жывуць недзе ў 19 стагоддзі, людзі з нейкімі далекімі ад сучаснага жыцця каштоўнасцямі і поглядамі на мастацтва - адным словам, недатумкі. Хопіць хваліць графаманскія опусы!