быццам ты апынуўся на чужым фотаздымку.
сонца скача па галінах аблокаў, як жоўтая малпа.
у вадзе – дзеці – будучыя манархі,
сьмеючыся, пазначаюць сваю тэрыторыю.
пляж цячэ, як разьліты мёд, і хвалі
пускаюць сьліну і аблізваюць бераг,
на вадзе – хлопчыкі – будучыя магі,
пэндзлікамі між ног малююць сонцы.
толькі захлынуўшыся, ты разумееш,
што ўся соль зямлі – у акіянскай вадзе,
што рыбы
ў прыроднай валюце – дробная манета,
якую няцяжка здабыць, ня тое што птушкі –
папяровыя грошы, якім усё дазволена.
яны нават вецер паставілі ракам
і па яго сьпіне спускаюцца да вады,
і там пакідаюць вадзяныя знакі.
ты зьлізваеш з вуснаў салёны мёд,
і паветра прыліпае да насьліняўленай скуры
і курчыцца на ёй, як у павуціньні муха.
у вадзе – дзеці – нашчадкі малпаў
бессаромна мочацца на люстэрка Бога.