З жыта мы прарастаем,
I, пусціўшы карэнне,
Мы дарэмна чакаем
Ад жыцця паўтарэння.
Бо нішто не паўторна.
Непаўторна ніколі...
Нашым думам прасторна,
Нібы коласу ў полі...
Будзе ўсё перажыта,
Ды маленне аб вечным:
Каласілася б жыта
Светлых дум чалавечых...