За кратамі
Памяці выдатнага паэта і камедыёграфа XIX ст.
Вінцэнта Дуніна-Марцінкевіча
У 1864-1865 гг. Дунін-Марцінкевіч сядзеў у менскай турме.
За кратамі ён панікае.
Як быў бы Марцінкевіч рады,
каб на хвілінку пазнікалі
турма, і камера, і краты!
За кратамі свае малюнкі.
За кратамі свая карціна.
За кратамі – Няміга. Людзі
спяшаюцца па ёй на рынак.
Спяшаюцца адны ў галёшах,
другія – у абутку голым.
А на гары, над рынкам, плошча
з палацам, цэрквамі, касцёлам.
У храмах тых – абедні, месы.
Ля храмаў – лужыны ды лісце.
На плошчы – і тэатр, дзе п’есы
Вінцэнта ставілі калісьці,
дзе Марцінкевіч у спектаклях
іграў, акцёр-камедыёграф.
І перад ім карціна з даляў
жыцця мільгнула метэорам.
Карціна ў памяці мільгнула,
дзе не ў турме ён, а ў тэатры, –
і пазнікалі на мінуту
турма, і камера, і краты.