Залётны рэгтайм "затусiў" на мясцовым танцполе —
і часу нон-стоп разарваўся на "да" і "пасля",
і ў прорву дажджом сыпанулі сэптолі, актолі,
асенняе "сі" далучыўшы да летняга "ля".
І тут жа зямлю "засінкопілі" ноткі-дзівосы:
сюрэалістычныя (дзе там да іх ПікассО!)
кляновыя "фэнтазі", "боха" каштанаў і россып
"марэнняў" бяроз, адляцеўшых у "восеньскі сон".
На "мьюзык" вакол унутры адазваліся скрыпкі:
ўзляцелі пачуцці — натхнёныя цудам смычкі —
і ўзнялі душу у галін залюЛЯныя "зыбкі",
дзе "танчаць" праменьчыкі сонейка — як светлячкі.
І свет замігцеў, заспяваў, заіскрыўся вясёлкай —
бы калейдаскоп, закруціўся ў вярчэнні такім,
што нават з лістоўніцы соннай зляцелі іголкі.
Лавіце "сімфонію" восені, гэй, мінакі!