Заўсёды немагчымага хачу... Бягу, лячу я ўслед за немагчымым. Хоць ведаю – той прывід сыдзе дымам, Ягонай траекторыяй імчу.
У промнях сонца знікнуць міражы, Як мроі растрывожанай душы. Сабе на радасць, можа, на бяду У руху тым таемны сэнс знайду.