Вершы беларускіх паэтаў

Тема сочинения “Жыццё даецца, каб жыццё тварыць”

Анатоль Вярцінскі нарадзіўся 18 лістапада 1931 года ў весцы Дзямешкава Лепельскага р-на Віцебскай вобласці ў сялянскай сям’і. У 1956 годзе скончый аддзяленне журналістыкі БДУ. Пасля працаваў у рэдакцыях раённых газет у Давыд-Гарадку, Камянцы, Рагачове. У 1962 пераехаў у Мінск, супрацоўнічаў у рэдакцыі газеты «Літаратура і мастацтва», быў рэдактарам выдавецтва «Беларусь».

Анатоль Вярцінскі з’яўляецца аўтарам шматлікіх п’ес для дзяцей. Напрыклад, «Дзякуй, вялікі дзякуй», «Скажы сваё імя, салдат», «Гефест — друг Праметэя». Ён таксама пераклаў на беларускую мову п’есы Лопэ дэ Вэгі «Раба свайго каханага», М. Себасцьяна «Безыменная зорка», В. Пальчынскайтэ «Спяшаюся за летам», якія пастаўлены ў тэатрах рэспублікі, а таксама асобныя вершы з класічнай і сучаснай рускай, украінскай, літоўскай, латышскай, балгарскай і іншымі паэзіі.

Анатоль Вярцінскі – гэта беларускі паэт, драматург, публіцыст, крытык, перакладчык. Некаторы яго паасобныя вершы пакладзены на музыку.

Темы вершаў А. Вярцінскага самыя розны – гэта і беларусскі народ, і веска, і вайна, і прырода, і ўспаміны чалавека. Паэт акрамя гэтых тэм, пісаў парады, пісаў пра Якуба Коласа, Янку Купалу.

Анатоль Вярцінскі высока ўзымае тэму кахання. Ён піша пра жыцце, расстанее, чалавека і час. Адым з такіх яго вершаў з’яўляецца “Жыццё даецца, каб жыццё тварыць”.

Жыццё даецца, каб жыццё тварыць.

Не марнаваць, не нішчыць, не бурыць, —

Тварыць!

Які гэта ўсетакі добры, натхняльны, урачысты верш. Нават больш, чым проста натхняльны – ён пабуджальны! Прачытаўшы яго ўжо нельга проста сядзець. Хочыцца “тварыць”, “не марнавать, не нішчыць, не бурыць”, а іменна “тварыць”! Каб памяць пра цябе жыла доўга. Зразумела, што ў чалавека ніколі не будзе другой спробы на жыццё і што як пражывешь, так пражывеш. А вось Анатоль Вярцінскі ўпэўнівае нас у тым, каб мы жылі не проста ціха-мірна, а паасабістаму, нязвычайна, непаўторна. Каб мы тварылі. Тварылі сваё жыцце, як знакамітыя тварцы.

Не меньш цудоўным і надзвычайным з’яўляецца верш “Мужчына. Жанчына. Чаканне”. Ён складаецца ўсяго з васьмі радкоў, але такі цудоўны, што і сказаць няма як. Мне вельмі спадабаўся гэты верш. У ім – усе жыцце. У ім – усе каханне.

Крыху адышоўшы ад тэмы чалавечых пачуццяў, мы сустракаем верш “Перасцярога”. У ім узняты грамадскія і асабістыя адносіны людзей. Группы, тоўпы, сборы – і ніякай індывідуальнасці. Аўтар дае параду: “Людзі, не збівайцеся у статак!”. І яго павінна слухаць, бо далей, у кожным наступным радку, А. Вярцінскі тлумачыць чаму і што можа здарыцца ў выніку.

Збіцца ў статак —

гэта не адзінства,

збегчы ў статак —

гэта дэзерцірства.

Так не будзем дэзерцірамі. Не будзем.

Я прачытала яшчэ шмат вершаў Анатоля Вярцінскага. Усе яны асабістыя, не падобныя не толькі адзін на аднаго, але і на вершы іншых беларускіх паэтаў. І ад гэтага яны запамінаюцца, запамінаюцца шматлікія радкі, напоўненныя сэнсам, эмоцыямі самаго аўтара, перажыткамі жыцця.

очень хороший стих !!!

спасибо большое!!

............

Жыццё даецца, каб жыццё тварыць.

Шмат кніг і другіх вершаў іншых беларускіх пісьменнікаў было надрукавана на гэту тэму. Але ні ў адным з іх гэтая тэма не ляжыць так блізка, амаль на самай паверхні!

“Што мы пакінем пасля сябе? Па чым нас змогуць усомніць нашчадкі?” – усе гэтыя пытанні як бы задае аўтар на працягу ўсяго верша. На самай справе – нас будуць памятаць па тым, што мы пакінулі пасля сябе! І толькі ад нас залежыць: будзе гэта штосьці добрае, ці гэта будзе штосьці, што недастойна будучыні. Мы заўсёды можам пакінуць пасля сябе лепшае жыццё!

Надзеяй, праўдай, мужным парываннем,

высакародным, дружным намаганнем,

што потым зоркай у вяках гарыць.

Па сутнасці, ў гэтых радках аўтар паказвае сэнс жыцця і паказвае, як яго можна “дастаць”. А “дастаць” да яго будзе лягчэй, калі ўсе будуць жадаць аднаго – пакінуць пасля сябе лепшае. Нават калі кожны будзе намагацца пакінуць пасля сябе і маленькую частку лепшага, то, калі-небудзь гэта “маленькае”, сумеснае ад кожнага, ператворыцца ў нешта вялікае, нават агромнае.

Жыццё даецца, каб жыццё тварыць.

Не марнаваць, не нішчыць, не бурыць, —

Тварыць!

Гэтыя радкі адрасаваны да кожнага з нас. Жыццё нельга марнаваць, інакш у ім няма ніякага сэнсу. Напрыклад, у кожнай рэчы, што ёсць у нашай хаце, ёсць нейкі сэнс. Яна нешта значыць. У нас няма рэчаў, якія б не мелі ніякага сэнсу, бо яны нам не патрэбныя. Так і з жыццём: “Калі яно не мае сэнсу – яно нам не патрэбна”.

Жыта даецца,каб яго млынІць.
Крупа,каб кашы наварыць.
Спрадвек такое...
І знайшоў чым падзівіць...

Творчасць - сапраўды тое, што сагравае. Ва ўсім - і ў паэзии, і ў прозе быту. Дзякуй за верш!

А самому тяжело написать ???

Жыццё даецца, каб жыццё тварыць...

и мне нужен.хаха)

мне нужен водгук

мне надо водгук.памагице

Дааа..

спс