Пялёсткі у сэрца сыпле мне сама
Са снежных руж дзівосная зіма.
Падзьмула я на іх.І паляцелі
Па Беларусі белыя завеі.
Хавайся,птушка,звер і усё жывое.
Гуляй зіма ў велічным настроі.
Спявай,танцуй з вятрамі маладымі
Твой час прыйшоў!Няхай паветра стыне!
Як срэбны шалік на плячах іскрыцца,
У люстэрка возера яна глядзіцца.
Смяецца і падмігвае вятрыске.
А ён схіляецца ёжо блізка-блізка.
Цалуе ў шчочку раз,другі і трэці.
Яна рагоча:"Адчапіся вецер,
Дай супакоіцца."І раптам ціха стала.
Яна зняможана на снег упала.
Глядзіць на неба.Зоры ёй спяваюць.
Алмазныя агенчыкі мільгаюць.
Закрыла вочы.Стомлена заснула,
І цішыня ваколле агарнула.