Яскрава зорка ў небе ззяе,
Сваё святло на горад лье,
Мяне заўсёды сустракае
Яна ўначы, калі я не
Магу заснуць і ў позні час
Выходжу з хаты адзінокі.
Тады ніхто не бачыць нас,
І я, ад спраў зямных далёкі,
Іду паціху, як заўжды,
У неба узнімаю вочы,
Пытаю: «Зорачка, скажы,
Як жыць, куды мне далей крочыць!»
І чую ціхі твой адказ:
«Жывеш ты раз, і на зямлі
Жыцця нялёгкая дарога.
Дабра агеньчык запалі
Ў душы,
Ўзыходзіць што да Бога…»