Палохаць павінна аднолькавасць думак,
А нас яна вабіць.
Не слухаць патрэбна, што іншыя кажуць,
А мы проста так
Прымаем да сэрца, што мабыць і бавіць,
Але не ўразіць ніяк.
Дылема парушыла шмат недахопаў,
Цяпер яны ёсць
Не іншае што, чым вялікая колькасць охаў,
Якія ўсё ж
Знікаюць пакрыху, калі мы працуем над тым,
Што ўжо аджылося.
Няхай не знікаюць ніколі маленькія, сціплыя
Зоркі жыцця.
Няхай яны гучна і смела ззяюць
Пакуль існуе мяжа
Паміж прыгажосцю і яшчэ прыгажэйшым
Няхай існуе чысціня.