Як прыгожа, як бязкрайна,
Неба нашае зямлі,
І аблокі незвычайна
Ўсё плывуць, як караблі.
У блакіцце адлівае
Сонца свой апошні свет,
Месяц у чарню ўсплывае,
І вядзе парад планет.
І аблокі як спалілісь,
Іх ужо і не відаць,
Можа быць яны стамілісь
І ўжо палеглі спаць.