Мару, п'ю каву, гляджу ў акно
На вуліцы дождж, ідзе ўжо даўно
Бягуць людзі, каб не прамокнуть
А ў мяне ў думках дзявочыя вочы
Крумкач крычыць, седзячы на слупе
Дзесьці раздаюцца гучныя гукі
Твае валасы, шчочкі і ручкі
Бязлітасна захопліваюць думкі мае
Дождж прайшоў, паляцеў крумкач
Людзі ўсё спакойна ходзяць
Жыццё маё не памянялася ніяк
Думкі арыштаваныя тваім святлом